Zondag 10 april
Esther ligt nu alweer 2,5 week in het ziekenhuis. Afgelopen week ging het steeds beter. Vandaag voor de 3de keer geprobeerd of de zuurstof eraf kan maar na 2 uur zit ze meestal weer op 80% of zelfs lager. Het valt niet mee om helemaal van het zuurstofaf te komen en er wordt al geopperd om dan maar met zuurstof en de monitor naar huis te gaan. Maandag horen we daar meer over. Afgelopen weken stonden al die lieve mensen weer paraat: er werd gekookt, gewassen, het huis schoongemaakt en Julia en Ruben werden opgevangen als mama in het ziekenhuis was bij Esther. (papa probeert soms nog wat te werken).
Ondertussen hebben we ook ons huis weer te koop gezet. Toen we het uit de verkoop haalde wisten we al dat het tijdelijk zou zijn en nu deden we ook mee met de Open Huizen route. s'Avonds zaten we bij afwezigheid aan geinteresseerden in ons open huis zelf maar de appeltaart bij de koffie te verorberen. Opeens zegt Andrea dat ze toch echt wel eens die bijeenkomst wil houden om God te danken dat het zo goed met Esther gaat. 15 April om 7 uur s'avonds zou het worden. Ik was niet echt enthousiast maar ze had het zaaltje in het Carillon waar het zou gebeuren al besproken en ook de spreker was al geregeld. Eerlijk gezegd was ik de afgelopen weken nogal in een mineur stemming en zag niet in waarom we God zouden danken voor Esther. Feit blijft namelijk dat ze naar de mens gesproken niet lang bij ons zal zijn. Ook lijkt ze steeds slechter tegen die virussen te kunnen en duren de ziekenhuis opnamen steeds langer. Maar ik zou ervoor bidden...
Vorige week dinsdag zat ik nog te bedenken over het hoe en waarom van Andrea haar idee en hoe onze hemelse Vader ons afgelopen tijd bijgestaan had. En ik begon het te zien! De sombere gedachten maakte plaats voor een blijdschap zoals die ik al lang niet meer had ervaren. Toen ik thuis kwam uit mijn werk zei ik tegen Andrea: "We gaan het doen!" "Ik wist het wel" zei ze. Die woensdag gelijk gevraagd aan het koor waar ik op zit (CJK De Morgenster) of ze kwamen zingen. Ook de solist gevraagd en Leon onze dirigent voor de piano. Het enthousiasme waarmee ze het oppakte trof me echt, ze gingen het doen. Ook de spreker, een zendeling en vriend van ons uit Guinee die dan en weekeindje op verlof in Nederland zou zijn voelde zich zelfs vereerd! en dat op zo'n korte termijn. Dit bevestigde dat het wel de bedoeling moest zijn om zoiets op touw te zetten. We hopen dan te gaan vertellen wat de afgelopen maanden met ons gedaan heeft, hoe ons geloof hierin ons tot steun is geweest en we zullen een zegen vragen over het leven van Esther. Komende dagen hebben we er nog heel wat werk aan en we vinden het best spannend. Maar we hebben er enorm veel zin in en zien er naar uit om u/jouw als lezer van deze site dan te ontmoeten! de uitnodiging heb ik zolang maar op de eerste pagina van de site gezet. tot dan!