Het weekeind

Die zaterdagmorgen kreeg ik een telefoontje van mijn ouders dat ze al onderweg waren vanuit Frankrijk om op de zogenaamde 'Zwarte zaterdag' 930 km. naar huis te rijden. Ondertussen werd ons al verteld dat Esther maandag naar het Sofia ziekenhuis in Rottterdam zou gaan om daar een uitgebreide hart echo te krijgen. Het zou nog wel even duren voordat we naar huis konden. Het weer voor aankomende week zou zomers warm zijn en Andrea had alleen maar positiekleding en te warme kleding bij zich. dus zou ik naar huis gaan en kleren ophalen. maar die lagen ook nog ergens op zolder opgeslagen dus zou het wel fijn zijn als Andrea zelf mee zou kunnen. Ze wilde er ook even tussenuit. Maar dat gaat zomaar niet, want ze valt onder verantwoordelijkheid van het ziekenhuis en is buiten ook niet verzekerd. En wie past er dan op Esther? 'Dus dat kon niet', werd gemeld. Andrea die net als ik al een paar dagen emotioneel op instorten stond begon gelijk te huilen. De kinderarts reageerde verontwaardigd op zulke regels en vond dat Andrea gewoon even naar huis moest kunnen. Ze liep weg met de opmerking dat ze wat ging regelen hoewel ze niets kon beloven. Even later was geregeld dat Andrea tussen 2 voedingen door een uur of 3 naar huis kon gaan en dat Esther dan op de couveuse afdeling kon liggen.

Eenmaal thuis aangekomen zagen we dat het huis versiert was en dat het heerlijk zomerweer was. De Hortensia in de voortuin kleurde goed bij de roze balonnen en slingers. In huis was het stil en begonnen we zwijgend de kleren bij elkaar te zoeken die we de komende dagen in het ziekenhuis nodig dachten te hebben. Hoe anders hadden we onze thuiskomst voorgesteld...

Zaterdagavond kwamen mijn ouders dan eindelijk aan. Op zich nog snel overgekomen, maar op zo'n moment vind je het al gauw te lang duren. die zaterdag en zondag waren er verder weinig onderzoeken. Wel zit je de hele tijd te denken en te vragen aan de zusters en de arts, maar die konden eigelijk niets zeggen. Zelf raakte ik er steeds meer van overtuigd dat al die dingen niet op zichzelf stonden. "Er zit iets goed fout",dacht ik steeds. Hoewel het eten en de verzorging heel goed zijn in het Albert Schweitzer ziekenhuis kon ik bijna geen hap door mijn keel krijgen van de spanning. Als ik dan in de spiegel keek zag ik er uit als iemand die flink ziek was. Andrea was er lichamelijk erg goed aan toe. Samen hebben we dat weekend (maar ook de dagen erna) heel wat afgehuild en gebeden. Ja, op zulke momenten wordt de hemel op een ongekende manier bestormd met al je vragen, verdriet en onzekerheid.

Maandagmorgen gelijk maar van de service gebruik gemaakt dat er een ambtenaar van de burgelijke stand op de afdeling was en Esther bij laten schrijven. In de rij staan met allemaal verheugde papa's die trots tegen andere wildvreemde papa's vertellen over hun kindje. Ik vond het maar een vervelende en oninterresante bezigheid en probeer op de foto nog een vrolijk gezicht op te zetten. Eenmaal binnen in je kamer bij Andrea kan je weer doen zoals je je voelt...

s'Middags werden we rond 12 uur opgehaald door een taxi en naar het Sofia kiderziekenhuis in Rotterdam gebracht. Er werd ons vriendelijk verzocht om Esther maar alvast uit te kleden op een tafeltje dat onder een airco rooster stond om vervolgends een half uur te wachten. Toch maar even gevraagd of dat nou echt nodig was en toen mocht het ook later. Eerst werd Esther nog onderzocht door een arts en weer een half uur wachten later konden we door naar de echo afdeling. Daar werd er uitgebreid naar haar hart gekeken en zo'n 85 sceenshots en filmpjes gemaakt. Aan het gezicht van de echoscoopist kon ik aflezen dat ze regelmatig dingen op haar scherm zag die ze niet thuis kon brengen. Voor mij was er niets vreemds aan het drukke bewegen van die hartkleppen, kamers en boezems met 145 bpm.  Even later op gesprek met de cardioloog en na een lang toeleidend verhaal eindelijk het hart ter sprake. Dat vertoonde volgens hem en behoorlijk aantal afwijkingen. Ondertussen bedacht Andrea dat ze al 'blij' zou zijn als er 'alleen maar' een hartoperatie uit de onderzoeken zou komen. Ondanks het verdikte linker boezemschild, verdikte en afwijkende 4 hartkleppen, 7 tot 8 gaatjes in het tussenschot en een 'flubbertje' in een hartkamer was de cardioloog niet erg verontrust. "Het hart werkt naar behoren" was zijn bevinding, en hij zag geen reden om nu of op korte termijn te opereren. Maar als hij het rapport van het Albert Schweitzer er naast hield waar al die 'dismorfe' kenmerken omschreven werden dacht hij toch wel sterk aan een chromosomale afwijking. weer een bevestiging van je bange vermoedens. Na dit gesprek weer terug naar het Albert Schweitzer...