Het ging heel goed.. door Andrea
Het ging heel goed de laatste tijd met Esther. Als ze 's ochtends wakker wordt is er gelijk een grote glimlach op haar gezicht, als Julia of Ruben ze een kroel geeft en je ziet haar ervan genieten, als ze 's avonds om 23:00 haar 'feestuurtje' heeft en ze ligt te kraaien in haar bedje... dat zijn de mooie momenten waar je zo blij van wordt. Ze is heel tevreden en ik kan wel zeggen dat ze bijna nooit huilt. Ja 1x in de maand moet ze even flink huilen want dan krijgt ze haar inenting tegen het rs-virus. Maar afgelopen weekend was het anders. Vrijdag op zaterdag nacht moest ze veel huilen en klonk ze benauwd. We hebben zelf zuurstof in huis dus dat gaven we afgelopen maanden s'nachts. De saturatiemeter die naast het bed staat gaf steeds dalende waarden aan, dus we verhoogde het zuurstof naar 1,0 ipv 0,5. Zaterdag overdag ging het weer beter. Maar de nacht erna was weer erg onrustig. Zondagmorgen de Hap gebeld en toen we daar kwamen gelijk gezegd dat we direct door naar de spoed wilden. Anders wordt Esther zo belast terwijl ik toch vantevoren al weet dat ze ons uiteindelijk doorsturen (ja ik leer steeds meer om zelf duidelijk aan te geven wat het beste is voor Esther, dat gaat soms niet vanzelf). Ze kreeg bij de spoed een kapje om te vernevelen zodat ze beter kon ademen. Dit hielp nog niet zoveel en omdat ze erg benauwd was werd besloten om haar op te nemen. Maandagmorgen nog steeds erg benauwd. We zijn bang voor een longontsteking. Dus kreeg ze Optiflow (warme vochtige zuurstof 2,0 ipv 1,0). En dat lijkt te gaan helpen. Vanmorgen (dinsdag) zie ik dat ze iets beter lijkt. Wel nog erg moe. Ik kan ze heel even vasthouden maar zelfs dat lijkt al snel te veel energie te kosten. Veel rust is nu belangrijk.
En hoe gaat het nu met ons, wordt er ook veel gevraagd. Tja altijd pittig en confronterend als je kind in het ziekenhuis ligt. Vorige week nog zo vrolijk, zaterdag ziek en zondag ineens zo snel achteruit. Dan schrik je en ben je bang. Het lijkt nu wel de goede kant op te gaan. En dat geeft weer moed. Iedereen in het gezin de juiste aandacht te willen geven en het heen en weer naar Dordrecht gaan, het gezinsleven wat van slag is, is ook best moeilijk. Het niet-reanimeerbeleid wat maandag in het ziekenhuis nog eens besproken werd, blijft ook lastig. Je wilt het aller allerbeste voor je kind maar dat kan dus ook betekenen dat je juist niet gaan reanimeren. Dat zijn dingen waar je als ouders eigenlijk geen beslissing over kunt nemen.
Zondagavond was Esther zo huilerig en benauwd dat ik me afvroeg hoe ze de nacht door moest komen. Ik voelde me bijna radeloos. Maar dan weet ik dat Jezus hier op aarde ook verdriet en angst heeft gekend en ik vertelde het aan Hem. Ik legde mijn hand op Esther haar hoofdje en vroeg aan God, in de naam van Jezus, om haar hoesten en huilen weg te nemen en haar een goede nachtrust te geven omdat ik weet dat er kracht is in de naam van de Heere Jezus. De volgende morgen werd ik om 7 uur gewekt door de zuster. Esther had doorgeslapen! Dan wordt je bemoedigd! Natuurlijk kun je je dan gelijk afvragen waarom God het gebed niet verhoord dat Esther geheel genezen wordt. Ik heb daar geen antwoord op. Wel ben ik ervan overtuigd dat Hij de kracht heeft om dat te doen. Of dat nu op deze aarde zal zijn of anders straks in de hemel.
Al het meeleven doet ons enorm goed. Daar willen we iedereen ook voor bedanken. Evenals de goede zorg hier in het ziekenhuis. Dat zijn dingen om dankbaar voor te zijn.