Andrea aan het woord

Deze keer zal ik (Andrea) ook een stukje schrijven omdat het in eerste instantie de bedoeling was dat ik vrijdagavond ook iets zou zeggen. Maar de week ervoor was erg intensief voor mij omdat Esther toch wat later uit het ziekenhuis kwam dan we dachten. Ook vond ik het best heftig dat ze nu thuis ook zuurstof nodig had en er weer een nieuw apparaat was waar ik mee om moest gaan. (Momenteel lukt het bijna zonder zuurstof apparatuur gelukkig!) Aangezien ik de laatste tijd heb geleerd om prioriteiten te stellen (wat mij steeds beter afgaat:) leek het mij beter als ik het woord zou overlaten aan anderen. Dit was goed en gaf mij meer rust. Maar nu toch even een stukje op onze blog wat ik eigenlijk vrijdagavond had willen vertellen.

Al lange tijd had ik het verlangen om een avond te organiseren om God te danken dat Esther nog steeds bij ons mag zijn. Ook omdat het goed is om bij elkaar te komen met mensen die met ons meeleven. Je kunt je afvragen of je wel rede hebt om te danken omdat Esther Trisomie 18 heeft. Je kunt het ook van de andere kant bekijken: het is wonderlijk om te zien dat Esther nog steeds bij ons is en dat we zo enorm van haar genieten en we haar ook zien genieten. Toen ik ermee bezig was om deze avond te organiseren vroeg ik mij wel af of ik er goed aan deed. Zonder te weten dat de volgende tekst in de Bijbel staat, las ik in Joel 2 waarin staat: 'roep een bijzondere samenkomst bijeen'. Toeval? Voor mij een bevestiging.

Ik krijg vaak de vraag hoe ik het toch allemaal doe en vol kan houden... Maar ik zou graag willen vertellen dat het geen volhouden is, maar dat we ook enorm genieten. Natuurlijk is het soms heel zwaar omdat we soms zo bang zijn om Esther te verliezen en we kunnen haar niet missen! Of dat we soms bang zijn voor de toekomst als we bedenken dat het weleens heel zwaar kan gaan worden.

Toen Esther geboren was, kregen we veel kaarten (nu nog steeds). Er werd vaak heel eerlijk geschreven dat men niet goed wist wat te schrijven als bemoediging. En dat begrijp ik, maar we worden enorm bemoedigd van alles wat men ons schrijft. Zo schreef een oom van ons dat hij ook niet wist wat te schrijven. Maar hij keek naar het geboortekaartje van Esther en daar zag hij haar vingertje dat naar boven wees, naar God in de hemel. Daar moet ik vaak aan denken als ik 's ochtends in haar bedje kijk. Zeker in het begin keek ik vaak met spanning in haar bedje om te kijken of ze nog bij ons was... En dan zie ik haar vaak liggen met haar vuistje waarbij haar vingertje omhoog wijst. (haar wijsvinger die zogezegd 'niet klopt' want het is een afwijking die hoort bij Trisomie 18). Maar ik krijg op deze manier iedere morgen zo'n mooie bemoediging. Alsof Esther wil zeggen: 'mama, wees maar niet bang, kijk maar omhoog naar God want Hij heeft alles in de hand'. En ook al begrijpen wij veel dingen niet, toch mogen we er dan rust over hebben. Esther is veilig in Jezus armen als ze nu bij ons mag zijn of straks in de hemel.